بررسی عوامل موثر بر مقاومت لغزندگی روسازی های بتنی راه

ایجاد مقاومت لغزندگی کافی یکی از الزامات مهم و اجتناب ناپذیر در ساخت روسازی های بتنی است و از روسازی های بتنی صاف و بدون بافت درشت، فقط می توان در مکان هایی که مسأله لغزش، اهمیت خاصی ندارد؛ مانند پارکینگ ها، کارگاه ها، کارخانه ها و انبارها استفاده نمود. انتخاب روش پرداخت سطح رویه، فاکتوری است که اثرات عمده ای بر خصوصیات اصطکاکی سطح دارد. با این حال، هنوز دستورالعمل جامعی برای شناسایی و انتخاب روش ایجاد بافت روسازی های بتنی که مجموعه عوامل فنی، زیست محیطی، اقتصادی و ایمنی راه را دربر گیرد، وجود ندارد. هدف از این پژوهش آزمایشگاهی، تعیین رابطه بین مشخصات بافت درشت ایجاد شده و مقاومت لغزندگی روسازی های بتنی می باشد. برای این منظور با در نظرگرفتن سه تیپ مخلوط بتنی مختلف براساس تفاوت در نوع دانه بندی و بزرگترین سایز اسمی سنگدانه های آنها، به ارائه سه طرح اختلاط مناسب اقدام شد. پس از پذیرش این سه تیپ مخلوط، جهت ساخت نمونه های مربوط به آزمایشات پاندول انگلیسی و پخش ماسه، دو روش شیارزنی و پخش سنگریزه(هر دو در وضعیت بتن پلاستیک) بکار گرفته شدند تا میزان تأثیر این دو روش بر خصوصیات بافت ریز و بافت درشت رویه های بتنی، ارزیابی و مقایسه گردد. شیارها در سه پهنا و چهار فاصله مختلف، بر روی سطح ایجاد شدند و نمونه ها در سه امتداد طولی و عرضی و مورب، تحت آزمایش آونگ انگلیسی قرار گرفتند. همچنین سنگریزه ها در دو نوع و دو قطر متفاوت(بصورت تک سایز) مورد استفاده قرار گرفتند. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که ایجاد بافت بر روی سطح بتن، مقاومت لغزندگی را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد. در روش شیارزنی، با افزایش پهنا و کاهش فواصل شیارها، اصطکاک بیشتری تولید می گردد و هرگاه بافت ایجاد شده در امتداد عمود بر جریان ترافیک باشد، بالاترین میزان اصطکاک را دارا می باشد. در ارتباط با روش پخش سنگریزه، باید گفت که نوع و دانه بندی مصالح مورد استفاده برای ایجاد بافت، تعیین کننده میزان مقاومت لغزندگی خواهند بود.